Als verpleegkundige op de ambulancedienst hoort zo’n beoordeling erbij, elke twee jaar. Nog nooit is hij daarvoor gezakt. Tot nu. Hij slaapt er slecht van en heeft hartkloppingen. Hij voelt zich lamgeslagen; ‘een soort faalangst’, noemt hij het.
Genogram
Waarmee iemand ook binnenkomt, het eerste wat ik doe, is in kaart brengen uit wat voor omgeving hij komt. Ik teken een genogram, een soort stamboom. Dat is een bekend onderdeel van de contextuele therapie. Die vorm van therapie, waarop ik mijn coaching baseer, legt de focus op relaties tussen mensen. En hoe die relaties zijn beïnvloed door het verleden. Door het genogram krijg ik een beeld van Kees’ jeugd en hoe hij zich momenteel verhoudt tot anderen. Zo ontdek ik dat er vroeger thuis nergens over werd gepraat. Dat heeft ertoe bijgedragen dat Kees een binnenvetter is, die bovendien niet vaak stilstaat bij zijn gevoel.
Grote schok
Dan kom ik terug op zijn faal-ervaring. Ik wil graag weten wat hij deelt met de mensen die dichtbij hem staan en hoe ze op hem reageren, in dit geval ten tijde van het assessment. ‘Wie steunde je tijdens de voorbereiding?’ vraag ik. ‘Was je vrouw er bijvoorbeeld voor je?’
Niet echt, vindt hij. En al snel gaat ons gesprek helemaal niet meer over zijn werk, maar over zijn relatie. Ze zijn 21 jaar samen en hebben twee jonge kinderen. ‘Ik weet niet of nog verder met je wil,’ heeft ze onlangs gezegd. Ze mist gesprekken over hen samen, over de toekomst. Een ‘ik hou van je’. Haar opmerking kwam als een grote schok. Kees had zich niet eerder afgevraagd of zijn huwelijk nog wel goed was. Al pratende komen we tot de gedachte dat haar opmerking Kees zo uit zijn evenwicht heeft gebracht dat hij faalde voor zijn assessment en het gevoel kreeg dat alles in zijn leven opeens op z’n kop stond.
Onmacht
Ik besluit zijn vrouw te betrekken bij het vervolgtraject. Dat doe ik onder andere door haar een brief aan Kees te laten schrijven over de veranderingen die ze door de coaching bij hem opmerkt. Daar gaan ze vervolgens met elkaar over in gesprek. Zijn vrouw leert langzaam maar zeker begrijpen dat zijn geslotenheid geen onwil is, maar onmacht, ontstaan door aangeleerde patronen uit zijn jeugd.
Nu zijn vrouw dat weet, stelt ze zich milder op. Dat maakt het voor hem weer makkelijker om open te zijn. Het haalt veel spanning uit de lucht. Dat doet hem goed, zie ik al snel. En die lijn zet door.
Een half jaar nadat we onze sessies hebben afgerond, spreek ik Kees nog even. Het gaat gelukkig nog steeds goed tussen hem en zijn vrouw. En hij vertelt dat hij over een paar maanden met een nieuwe baan begint. Tijdens ons traject was die wens al eens naar voren gekomen en hij heeft doorgezet. Hij heeft ontdekt dat hij zijn gevoel mag uiten én mag volgen. Hij voelt zich lichter. Ik denk bij het afscheid nemen aan een uitspraak van de grondlegger van de contextuele therapie, de Hongaarse psychiater Ivan Boszormenyi-Nagy: ‘Wie in staat is om zijn verantwoordelijkheid te vertalen in passende zorg voor de ander én voor zichzelf, groeit als mens en verwerft vrijheid.’
Patronen veranderen
Bij contextuele coaching draait alles om de relaties en het contact met anderen. We zijn als mensen op elkaar aangewezen en hebben elkaar nodig. De vraag ‘Wie steunde je?’ is daarom essentieel.
Een contextueel coach zoekt samen met de cliënt naar gedragspatronen die ontstaan zijn in het verleden en nu niet meer houdbaar blijken en misschien zelfs voor problemen zorgen. Die patronen gaan vaak over loyaliteit en vertrouwen ten opzichte van anderen. Pas als je weet waar de patronen vandaan komen, kun je de eerste stappen zetten naar verandering, is de gedachte.
Verder aan de slag met een coach
Zou je graag aan de slag gaan met een thema in je leven? Wil je je leven anders inrichten maar weet je niet hoe? Een goede coach helpt hierbij. Gebruik ons slimme matchingssyteem om de coach te vinden die bij je past of bekijk alle coaches. Het eerste intakegesprek is altijd gratis!
